18 jaar en al in de overgang

Ik was al een aantal jaren niet ongesteld geweest, ik zat op dat moment ook aan de prikpil dus dacht dat het vast daardoor zou komen, tot een jaar geleden, we vonden het nu wel erg lang duren voordat mijn menstruatie terug zou komen dus besloot ik om naar de huisarts te gaan. 

Na wat ziekenhuisbezoekjes en veel onderzoek later kreeg ik de uitslag je hebt poi. Ik wilde het niet geloven, dit kan toch niet ik ben 17, dus ik zei altijd maar ´ze denken dat ik in de overgang zit´. Ik had nog hoop totdat de dokter zei, je krijgt medicijnen en over een jaar wil ik je terugzien voor controle. 

Ik wist op dat moment niet hoe ik mezelf moest voelen. Ik stop het weg omdat ik het niet wil geloven. Soms denk ik erover na en vraag ik mezelf af, is dit echt wat ik heb? Moet ik hiermee dealen? Ik voel me ook niet altijd begrepen, ik wil het ook niet van andere horen dat ik in de overgang ben, ik voel dan een schaamte, ik praat er ook niet echt met iemand over in mijn omgeving, iedereen heeft een beeld bij de overgang. Ik doe vaak alsof ik er oké mee ben, toch blijft het een pijnlijk onderwerp. 

Vaak als ik alleen ben denk ik erover na, geen eigen kinderen krijgen heeft mij toch wel het meeste geraakt. Er zijn nog meer opties maar kinderen krijgen van mijzelf zit er niet tussen. Waarom kan ik geen kinderen krijgen op de natuurlijke manier vraag ik mezelf vaak af. Als ik mensen in mijn omgeving hoor praten over kinderen en moeder worden hou ik mezelf vaak stil, het was mijn toekomstplaatje wat nu helemaal is weggevallen.