Iedereen heeft er wel eens van gehoord: de overgang.

Toen ik in de overgang kwam was ik 32. Na de diagnose stortte ik in, want ik wilde zo graag kinderen. Na meerdere bezoeken aan een fertiliteitskliniek bleek dat mijn enige en zeer kleine kans om zwanger te raken via IVF was.

We besloten daar nog even mee te wachten.

In mijn directe omgeving weet iedereen dat ik het heb, maar niet hoeveel last ik ervan kan hebben. Ook veel andere vrouwen in de menopauze onderschatten dit.

Er wordt te weinig informatie gegeven en de omgeving heeft vaak onvoldoende kennis of begrip

Na allerlei onderzoeken liet de gynaecoloog al doorschemeren dat het er niet goed uitzag. Hij zag weinig activiteit in de eierstokken. Een bloedtest bevestigde inderdaad dat ik echt in de overgang was. Ik had geen een eicellen meer.

Die dag ging ik naar huis in het besef dat ik nooit moeder zou worden en mijn ouders nooit opa en oma.

Waarom word ik niet uit mezelf ongesteld? Jarenlang zocht ik daar niks achter, ik had me er immers van overtuigd dat ik gewoon ‘later’ was. Dat vond ik de meest logische verklaring.

Toen ik achttien werd was ik nog altijd niet ongesteld geworden. Dat riep zo langzamerhand wel vragen op bij mijn familieleden.

Ben je een lotgenoot of net zoals velen geschrokken van de impact en wil je een steentje bijdragen aan ons platform? Op verschillende manieren kun jij ons ondersteunen, alles wordt gewaardeerd.

Heb je vragen of suggesties? Ook dan is het zeker waardevol voor ons om dit te horen.