Mijn naam is Cheyenne en ben nu 35 jaar.

Rond mijn 25ste levensjaar kwam ik erachter dat ik in de overgang ben.

Ik roep al vanaf mijn 15 jaar dat ik het gevoel heb geen kinderen te kunnen krijgen. Ik voelde het aan alles in mijn lijf. Achteraf zeggen ze nu tegen mij dat het toeval is geweest. Maar ik weet stiekem beter.

Ik was een vervelende puber en zat altijd in de knoop met mijzelf. Zodra ik ging stappen merkte ik dat ik vaak naar buiten moest omdat het zweet me uit brak, grote plekken achter op mijn shirt en als ik smorgens wakker werd ook in mijn bed. Ik had veel stemmingswisselingen was  angstig, heel verdrietig en boos. Rond mijn 21 jaar ben ik gediagnosticeerd met

borderline. Dat konden mijn ouders ook plaatsen en ik zelf kon me daar ook in vinden. Ik leefde een turbulent leven met drugs en alcohol en wist niet wie ik zelf was. Ik heb uiteindelijk ongeveer 10 jaar therapie gehad en heb alle hulp aangenomen die ik daarvoor kreeg.

Rond mijn 25 jaar stopte ik met de pil en wilde ik en mijn toenmalige vriend proberen zwanger te raken. De ongesteldheid bleef weg en de zweet aanvallen werden steeds meer. Ben toen naar de dokter gegaan en ik moest na een half jaar terug komen, zo gezegd zo gedaan. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en kreeg onderzoeken. De fertiliteits-arts zei tegen mij, hier komen ze van A tot Zwangerschap. Daarop zei ik, ik voel al heel lang dat het bij mij niet gaat lukken.

Een week later kreeg ik de uitslag, Vervroegd in de overgang. Mijn wereld storten in maar ergens voelde ik ook een bevestiging, het klopte wat ik altijd dacht. De puzzelstukjes vielen in elkaar. Er was veel verdriet en onmacht. Ik ben altijd een kindervriend geweest en hoopte dat ik ooit moeder zou worden. Ik voelde me ook heel schuldig naar mijn ouders toe, en nu soms nog steeds. Zij konden immers geen opa en oma worden door mij. Ik weet dat voor hun mijn gezondheid het belangrijkst is maar toch voel ik soms wat ik voel.

Uiteindelijk zijn mijn moeder en ik bij het UMC in Utrecht terecht gekomen voor onderzoeken. De artsen konden geen oorzaak vinden en adviseerden mij om hormonen te slikken. Ze vertelde ook dat in plaats van bordeline het misschien de

overgang is geweest omdat aan de waardes te zien ik het waarschijnlijk al voor mijn 20 jaar heb gekregen. De stemmingswisselingen en angsten komen daarmee overeen.

Ondertussen na zoveel jaar ben ik nu getrouwd en heb ik er 2 bonuskindjes bij gekregen. Soms is het moeilijk, ik hou van deze kinderen alsof ze van mezelf zijn maar zo heel af en toe komt het verdriet nog naar boven. Je bent NET geen moeder. Maar daarintegen vind ik het geweldig om toch een gezin te hebben en over het gezinsleven mee te kunnen praten. Voor mij is dit echt een cadeautje! Mijn stiefdochter wenst altijd bij de kaarsjes uitblazen van haar verjaardagstaart dat ze toch een broertje of zusje krijgt, je moet altijd hoop blijven houden zegt ze dan.

Soms maak ik me druk om de toekomst. Dan denk ik, wie komt mij opzoeken op latere leeftijd in het bejaardentehuis of wie begraaft mij als ik er dadelijk niet meer ben en mijn man is al overleden. Deze gedachtes probeer ik dan weer te verzetten maar ze zijn er wel.

Ik probeer zo gezond mogelijk te leven, ben gestopt met roken, eet gezond en probeer voldoende te bewegen. Ik vind het soms lastig dat ik “ouder ben” dan mijn eigen leeftijd, omdat ik merk dat ik veel eerder moe ben en altijd op mijn gewicht moet letten. Ook heb ik niet meer zo’n dik haar als vroeger en voel ik soms pijn aan mijn benen en de rest van mijn lijf. Ook heb ik last van paniekaanvallen. Het voelt alsof je lichaam je af en toe in de steek laat.

Maar ondanks alles voel ik me een gelukkig en gezegend mens. En kan ik van heel veel mooie dingen genieten in het leven!

Liefs