De lente leek eeuwig te duren totdat zij ineens in de herfst belandde, de zomer was haar vergeten.
—
Heel lang leefde zij een fijn leven met ergens in haar gedachte misschien ooit kinderen.
Toen ze eraan toe was, was het doek al gevallen en bleek ze vroegtijdig onvruchtbaar te zijn geworden.
De wereld stopte voor haar maar de rest van de wereld ging verder, zonder haar.
Het leek alsof ze geïsoleerd werd, hard bonkte op ramen waar iedereen vrolijk langs liep,
niemand hoorde haar hoe hard ze ook schreeuwde, niemand stak een hand uit.
En toen werd het stil.
Een jarenlange stilte waarin zielenpijn onzichtbaar gilde en sneed door alles waarop haar fundament ooit gebouwd was.
Een doolhof ontvouwde zich zonder uitgangen maar met zwarte uiteindes.
Soms ontving ze een stem vanuit de gewone wereld.
Uiteindelijk stopte ze met vechten, stopte ze met wanhopen, stond ze op, rechtte haar rug en liep langzaam maar zeker haar nieuwe wereld in.
Deze foto heb ik genomen van mezelf toen ik voor het eerst weer een lichtpuntje begon te zien.
Mijn naam is Anouk Brokx en ik ben nu 47 jaar.
Op mijn 38e stopte ik na de bruiloft met de pil om zwanger te worden. Binnen twee maanden merkte ik dat het niet goed was. Ik kon bijna niet meer plassen, had om de 20 minuten zulke erge opvliegers dat mijn lichaam keer op keer zeiknat werd. Ik kwam binnen afzienbare tijd 2 maten aan en verloor mijn jeugdige vorm, had geheugenverlies, opgeblazen pijnlijke buiken, kreeg een onbestemd gevoel, huilde veel, was mezelf niet meer, werd depressief. De huisarts ontkende de overgang toen ik dit aangaf.
Bij de gynaecoloog werd door inwendige echo’s wel duidelijk dat de ei-voorraad op uitsterven stond. Maar ik heb ze nog gezien een paar keer en voelde van tevoren ook duidelijk aan welke kant de eisprong zat. Dit beeld geeft me houvast, ooit heb ik ze bij me gehad.
In de supermarkt gooide ik gewoon nog maandverband in mijn kar, zo hoorde ik er tegen beter weten in toch nog een beetje bij. Ik zapte alles weg op tv wat met zwanger zijn te maken had.
Het woord overgang haat ik tot op de dag van vandaag.
Ik begon met fotograferen en deed een paar zwangerschapshoots met de hoop dat dit bij zou dragen in mijn verwerkingsproces. Ik werd tante. Gelukkig want dan werden mijn ouders toch nog opa en oma.
Ik kreeg totaal geen nazorg en of begeleiding toen ik buitengezet werd door de gynaecoloog. Ik was gewoon uitbehandeld.
Ik wilde niet aan de ‘oude wijven pil’. Zo noemde ik de hormoontherapie, ik wilde nog niet bij die groep horen. Totdat het echt niet meer ging. De eerste periode had ik de hoogste dosis maar kreeg ik zoveel klachten dat ik moest halveren. De opvliegers kwamen er nog wel doorheen maar steeds minder en minder tot ze uitbleven. Ik knapte lichamelijk maar vooral psychisch op.
Wat mij heeft geholpen is veel praten met mijn beste vriend (mijn ex man), hormoontherapie en heel veel uithuilen, lezen en erover schrijven. Ook hield ik een lijst bij van mensen die net als ik geen kinderen hebben, gewild of ongewild. Hierdoor voelde ik me niet meer zo alleen.
In 2018 ging een wens van mij in vervulling een eigen hond, hond Storm is nu mijn steun en toeverlaat.
Ik ben erg blij dat er eindelijk een platform bestaat waardoor wij niet meer onzichtbaar zijn.
Bedankt en jullie mogen mijn echte naam gewoon gebruiken hoor, daar heb ik geen probleem mee.
Hartelijke groeten,
Anouk Brokx