Op mijn 28e heb ik gehoord dat ik vervroegd in de overgang zit. Mijn oudste zus had te horen gekregen dat zij vervroegd in de overgang was en er werd geadviseerd om mij te laten testen in verband met eventuele erfelijkheid. Onbezonnen liet ik mij testen. Ik had op dat moment wel een kinderwens maar ik was hier nog niet actief mee bezig. Ik ging ervan uit dat er wel mogelijkheden zouden zijn als het foute boel was, zoals het invriezen van eicellen. De boodschap dat ik vervroegd in de overgang was en er geen opties waren behalve natuurlijk zwanger worden met een kleine kans, kwam dan ook als een enorme schok.
Ik heb lang mijn verdriet en gevoelens onderdrukt. Ik liet ze niet toe omdat het te veel pijn deed. Ik ging vluchten en ik ging mijzelf bezig houden met veel plannen en uitgaan zodat ik niet alleen hoefde te zijn met de pijn. Als er iemand over de overgang begon was standaard mijn antwoord: ‘Ja, het is inderdaad heel vervelend en pittig maar het is wat het is’. Het was net of iemand anders deze woorden uitsprak.
Ik werd heel onzeker om te gaan daten. Want wanneer ga je vertellen dat de kans dat je zwanger kan worden heel klein is? Ik wilde dat iemand op mij ging vallen om wie ik echt ben. Tegelijkertijd kon ik ook begrijpen dat de ander een grote kinderwens heeft en hier niet bewust voor kiest. Ik vond het heel ingewikkeld en ik sloot mij dan ook compleet af als iemand dichtbij kwam. Ik stootte de ander af voordat ik zelf gekwetst kon worden.
Mijn huidige vriend kon hier gelukkig heel goed doorheen prikken. Hij reageerde echt super lief op het moment dat ik hem vertelde dat ik vervroegd in de overgang zit. Ik vind het ontzettend mooi dat hij echt voor mij heeft gekozen met alles wat bij mij hoort. Dit klinkt zo vanzelfsprekend, maar uit ervaring weet ik dat het niet zo is. Zijn nuchterheid en humor hebben mij geholpen anders om te gaan met mijn verdriet.
Want het verdriet is er en soms ook uit onverwachte hoeken. Een opmerking van een wildvreemde of iets wat voorbij komt op tv kan mij onverwachts raken. En dan zijn er ook nog situaties, zoals babyshowers, die moeilijk kunnen zijn voor mij. Het is confronterend en pijnlijk om de hele tijd verhalen te horen over bevallingen, zwangerschapskwaaltjes of om te horen dat een kind krijgen het beste is wat je kan overkomen. Ik voel mij op zulke momenten buitengesloten, hoor ik er dan niet meer bij als ik geen kind heb?
Ik kwam uitgeput en energieloos van babyshowers vandaan. Ik drukte mijn eigen emoties op zo’n dag weg. Maar de vragen als ‘heb jij kinderen?’ of opmerkingen zoals ‘kinderen zijn zo leuk, wacht maar tot jij ze krijgt’ kwamen wel hard binnen.
Gelukkig had ik thuis een schouder om op uit te huilen. Er was een veilige haven waar ik mijn emoties toe kon laten. De emoties mochten er zijn en hierdoor kwam er rust en ruimte. Mijn vriend en ik hebben veel gepraat over of we onze kinderwens anders wilde invullen. We hadden nog niet zo lang een relatie dus ook heftig om meteen zulke pittige gesprekken te hebben. Voordat wij een relatie kregen had mijn andere zus aangeboden om haar eicel te gebruiken. Voor dit liefdevolle gebaar ben ik nog steeds heel dankbaar. Mijn vriend en ik staan beide nuchter in het leven en na alle opties besproken te hebben wilde we het leven op zijn beloop laten. Als het ons gegund was dat ik zwanger mocht raken zouden we daar heel blij en dankbaar voor zijn en tot die tijd gingen we ons focussen op een leven met elkaar.
Met veel positiviteit ging ik verder met mijn leven, alleen kwam daar de volgende uitdaging. Ik merkte dat ik steeds meer fysieke klachten ging krijgen. Ik had last van emotiewisselingen, opvliegers, slecht slapen, het gevoel hebben dat ik het allemaal niet meer zo goed weet, zulke pijnlijke borsten hebben dat je er weken niet op kan liggen, brainfrog tot aan enorme vermoeidheid en verergering van mijn migraine. Mijn klachtenlijst was lang en ik merkte dat ik de grip kwijt raakte, wat mij nog meer stress op leverden.
Dit alles maakte mij enorm boos. Het feit dat wij niet zwanger konden worden was intens verdrietig, waarom dan ook nog eens al die klachten?
Ik raakte de verbinding met mijzelf volledig kwijt. Dit uitte zich in onrust, veel piekeren en malen en ik kon niet meer bij mijn gevoel komen. Mijn gedachte dat er meer mensen (vervroegd) in de overgang zijn en ook klachten ervaren maakte dat ik vond dat ik niet zo moest zeuren en dat dit er nu eenmaal bij hoort. Dus bleef ik maar doorgaan. Als ik dan eindelijk besloot om naar de huisarts te gaan dan kreeg ik antwoorden als: ´kijk maar op thuisarts.nl´ of ´neem maar een pijnstiller´. Ik heb mij heel erg alleen en onbegrepen gevoeld.
Wat doet het namelijk ontzettend pijn om niet de dagelijkse normale dingen te kunnen doen. Sporten is voor de meeste mensen normaal, ik krijg er regelmatig migraine van. Waar ik vroeger snel herstelde kan dit nu dagen duren. Ik voel spierzwakte, het gevoel alsof je constant bij moet komen van de marathon terwijl ik niet eens gesport had in de afgelopen dagen. In mijn hoofd wil ik graag, alleen fysiek vraagt mijn lichaam om ander soort beweging. Het gevecht tussen mijn hoofd (mentaal) en mijn lichaam (fysiek) is soms uitdagend. Je kan niet alles meer wat leeftijdgenoten wel kunnen, ik word tegengehouden terwijl ik zo graag wil. Soms denk ik dan, stel je niet aan en ga het gewoon doen. Vervolgens roept mijn lichaam mij terug omdat het niet gaat, dat is confronterend en pijnlijk.
Het is soms zo lastig uit te leggen aan je omgeving. Zij zien een jonge vrouw en op de momenten dat je ergens bent vaak ook een vrolijke en energieke vrouw. Alleen wat zij niet zien is dat ik mijzelf heb aangeleerd constant een masker op te zetten naar de buitenwereld zodat zij niet zien als ik migraine heb, mij niet lekker voel of geraakt wordt door een opmerking. Dat ik van een feestje dagen bij moet komen omdat ik geen alcohol meer kan verdragen. Dat mijn hormonen alle kanten opschieten, waardoor ik het ene uur vrolijk ben en het andere uur ineens kan huilen om alles. Dat ik heel hard vecht tegen mijzelf. Tegen de pijn, de oneerlijke strijd.
Juist voor deze pijn en strijd ben ik tegelijkertijd ook heel dankbaar. Er moest iets gaan veranderen, want ik kon niet langer zo door gaan alsof er niets aan de hand was. Er wordt vaak gezegd dat de overgang een transformatieproces is en zo ervaar ik dit ook. Door de opleiding die ik gevolgd heb tot Holistische Leefstijlcoach is mijn persoonlijke ontwikkeling en transformatie in een stroomversnelling gekomen. Door alles op een holistische manier te bekijken leerde ik wat de invloed van o.a. stress, voeding, beweging, ontspanning en zingeving is op elkaar en op je hormoonhuishouding. Ik ging mijn klachten beter begrijpen en er met een andere bril naar kijken. Ik werd mij bewust van mijn belemmerende overtuigingen en patronen.
Doordat ik altijd maar door wil gaan en alles goed wil doen bleef ik het uiterste van mijzelf vragen. Ik verwachte van mijzelf dat ik alles maar kon doen, terwijl mijn hormoonhuishouding compleet verstoord was. Mijn lichaam ging meer en meer sputteren tot het moment dat ik mij besefte dat het zo langer niet meer ging. Ik was letterlijk op.
Ik was niet alleen op door mijn klachten, maar ook uitgeput omdat ik alle emoties en verdriet bij mij hield. Ik kon er heel goed over praten met mijn oudste zus, vriend, familie en vriendinnen. Alleen praten was toch echt wat anders dan voelen. Door de verbinding met mijzelf te herstellen en weer te durven voelen besefte ik mij (toen nog onbewust) dat ik mijn masker af moest gaan doen. Ik moest toegeven aan mijzelf en aan de buitenwereld dat het toch niet zo goed ging met mij. Dit is een intensief proces geweest waar ik bij het begin steeds terugviel in mijn oude patronen van het blijven doorgaan. Elke keer lukte het mij weer om de verbinding met mijzelf terug te vinden en beter voor mijzelf te zorgen. Ik werd zachter naar mijzelf en ik ging leren om mijzelf op nummer 1 te zetten.
Dit resulteerde erin dat ik mij ziek moest gaan melden op werk. Jeetje, daar vond ik met name zelf heel veel van. Ik had geen keuze, ik wilde weer gaan leven in plaats van overleven. Ik ging mij ontwikkelen in wat hormonen wel niet kunnen doen met een vrouwelijk lichaam. Ik werd mij bewust dat mijn hormonen het vaak volledig van mij overnemen en dat ik dan niet praat, maar mijn hormonen. Ze nemen letterlijk de regie van mij over. Ze zorgen ervoor dat ik mij slecht voel, boos wordt en mijzelf vaak niet herken. Ik hoor mij dan ineens uitvallen tegen iemand en ik schrik dan echt van mijn reactie en ik moet dan vaak spontaan huilen. Of mijn vriend die ineens helemaal niets meer goed kan doen.
Het meest lastige van de vervroegde overgang is de enorme rollercoaster van emoties en klachten die alle kanten op vliegen. Het ene moment ben ik super positief en dan gebeurt er iets wat mij dan compleet onderuit haalt. Zoals bijvoorbeeld dat ik vorig jaar ineens na 6,5 maand weer ongesteld werd. Poeh, dat deed wel echt onwijs veel met mij. Ik merk dat ik op zo´n moment van slag raak en heel emotioneel ben. Het maakt me dan onzeker of ik ineens toch weer meerdere keren ongesteld ga worden of dat het eenmalig is. Op het moment dat ik ongesteld werd, ondanks dat de kans klein is, geeft mij dat onbewust toch hoop. Ik voel heel erg de behoefte om de kinderwens definitief af te sluiten, het laatste stukje in mijn rouwproces op dat gebied. Daarnaast moet mijn lichaam ook heel hard werken voor zo’n ongesteldheid en de hormonen vliegen dan alle kanten op wat onzekerheid en angst met zich meebrengt.
Op zulke momenten was ik voorheen heel hard en streng voor mijzelf. Ik begreep namelijk niet zo goed wat er gebeurde in mijn lichaam. Ik gaf mijzelf de schuld van mijn klachten want dan had ik maar beter voor mijzelf moeten zorgen was mijn gedachte. Door te realiseren dat ik niet altijd controle heb over het verloop van mijn klachten en dat ik in de overgang ZIT maar niet de overgang BEN werd ik zachter naar mijzelf.
Ik heb door mijn eigen ervaring en door het verdiepen in hormonen en vervroegde overgang veel kennis opgedaan en ben ik trots waar ik nu sta. Ik heb wel het gevoel dat er in de gezondheidszorg nog de nodige kennis mist over de werking van hormonen en dat hierdoor veel van mijn klachten bespaard hadden kunnen blijven. Ik had er niet zo lang mee hoeven doorlopen of ik zou beter begrijpen wat de oorzaak van mijn klacht was en er hierdoor beter mee om kunnen gaan. Ik begreep eerst niet zo goed waarom ik zo vaak ziek was of waarom ik zoveel klachten had. Ik ging aan mijzelf twijfelen en mij zwak voelen. Mijn onderbuikgevoel vertelde mij altijd dat er meer aan de hand was. Ik ben blij dat ik hier altijd naar geluisterd heb, want nu weet ik dat hormonen voor meer verantwoordelijk zijn dat ik dacht. Ik ben niet verbitterd over hoe het proces is verlopen, het geeft me juist heel veel kracht en energie.
Recentelijk ben ik gestart met HST, dat is een hormonale substitutie therapie. De hormonen die ik tekort kom vul ik nu weer aan. Bij deze therapie kan het zijn dat er beginverergering is van de klachten en juist deze verergering zorgde voor nog meer herkenning van mijn klachten. Ik kan zo meer dan 40(!) klachten opnoemen die door het tekort aan hormonen opspelen. Van migraine, slecht slapen, kort lontje tot aan klachten met mijn gebit en spieren.
Het heeft nog even tijd nodig voordat mijn hormoontekort is aangevuld en ik weer in balans kom, alleen ik merk nu al zoveel verschil door mijn leefstijl aan te passen en de start van HST dat ik uitkijk naar wat de toekomst mij gaat brengen. Ik wil heel graag meer aandacht vragen voor de vervroegde overgang en wat hormonen wel niet met een vrouw kunnen doen.
Om deze bewustwording te creëren ga ik via Instagram mijn persoonlijke reis delen. Zodat ook andere vrouwen die vervroegd in de overgang zitten zich niet alleen voelen en om begrip te creëren vanuit de omgeving. Ik wil mijn masker afzetten. Ik vind het spannend om mijzelf kwetsbaar op te stellen en taboe onderwerpen die horen bij de (vervroegde) overgang te bespreken, maar dit maakt het voor mij des te belangrijker om het juist wel te doen. Uiteraard vanuit puurheid, liefde en met een beetje humor!
Ik zou het leuk vinden als je mij wilt volgen op Instagram: yvonne_vendrig. Ik kom graag in verbinding met jou!
Lees meer verhalen op Leven Met POI
Yvonne Vendrig
Ingezonden per mail
Wil jij ons helpen als platform te groeien?
Wil jij ook je verhaal kwijt, of ken je iemand in je omgeving die graag in contact wil komen met lotgenoten neem dan contact met ons op. Dit kan via het formulier op onze website of een mail te sturen naar info@levenmetpoi.nl