Al jaren was ik niet helemaal fit. Er hadden al verschillende onderzoeken plaats gevonden maar niemand kon mij vertellen wat er aan de hand was. De artsen zeiden; meisje neem maar gewoon rust je bent veel te veel gespannen. Van binnen was ik boos want ik had een gevoel dat er iets niet klopte.
Sinds afgelopen november ben ik opnieuw naar allerlei artsen en specialisten geweest. Op 14 Juni kwam het ‘verlossende’ antwoorden op de vragen van de afgelopen jaren. We hebben helaas slecht nieuws je zit in een vervroegde overgang. De vloer zakte onder mijn voeten weg. Er werd een lange uitleg gegeven welke onderzoeken zouden volgen. Direct kreeg ik het doosje hormonen onder mijn neus geschoven. En daar stond ik dan met mijn POI.
De reacties
Het eerste wat ik dacht toen ik het hoorde was, daarom heb ik mezelf al jaren ouder gevoeld dan dat ik ben. Ik wilde het niet delen met mijn familie en vrienden, met de angst van onbegrip wilde ik dit stukje voor mezelf houden. Gelukkig heb ik een hele lieve man die mij geholpen heeft met het vertellen. Dat was het zwaarste onderdeel voor mij. Ik kreeg veel opmerkingen en vragen zoals: ach meisje moeten je eierstokken niet nog groeien? Vervroegde overgang dat kan vast niet, je bent nog zo jong! Je zal vast nog moeten groeien want je bent nog maar 22. Heel erg vervelend maar ooit zal het vast wel goedkomen, met antibiotica zal het vast opgelost zijn.
De vragen en opmerkingen maakte mij onzeker. Zij dachten echt dat ik volgende week genezen was. Terwijl ik mijn rechtereierstok kwijt ben en de kans op kinderen met de dag kleiner wordt en al nihil is.
Ik werd tante
Mijn zus is bevallen op 15 juni de dag naar mijn diagnose. Toen zij belde wist ik dat er is een kleintje geboren. Ik was heel erg blij en heb de hele dag huilend door mijn huis gelopen. Omdat ik weet hoe zwaar de last is als het niet of misschien nooit lukt. Daarom gun ik het een ander die het wel lukt des te meer! Helaas is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Soms heb ik ook moeilijke dagen tussen zitten en besef ik me dat wij misschien nooit ouders zullen zijn. Ze hebben bij mij helaas geen eicellen weg kunnen halen. Momenteel heb ik nog een paar eitjes en staat de kans op 2% op slagingskans. Dat is zo klein, dat ik de hoop heb opgegeven.
Hoe verder
Sinds een aantal weken doe ik aan yoga en loop ik bij een coach, dit helpt mij enorm en is een echte steun wanneer ik dat mis. Ook ben ik ruim een maand geleden gestopt met het slikken van hormonen. Hier werd ik erg ziek van, ik kon mijn eten en drinken niet binnenhouden, was non stop misselijk, hoofdpijn en de bloeduitslagen/echo’s waren niet beter geworden. Het nut om door te gaan met deze hormonen zag ik niet. Deze beslissing heeft me veel gebracht. Zo voel ik me stukken beter en kan ik rustig nadenken over alle keuzes die ik moet maken. Ik ga botversterkende middelen slikken. Daarnaast eet ik deels koolhydraatarm en probeer ik zo gezond mogelijk te eten en leven. Elke dag is anders voor mij, vandaag kan ik me redelijk voelen en morgen kan ik me slecht voelen. POI brengt tijdelijke en blijvende veranderingen aan mijn lichaam.
Noot: wil je in contact komen met lotgenoten, meld je dan aan op de besloten Facebookpagina.
Mariet - 22 jaar
Ingezonden per mail
Wil jij ons helpen als platform te groeien?
Wil jij ook je verhaal kwijt, of ken je iemand in je omgeving die graag in contact wil komen met lotgenoten neem dan contact met ons op. Dit kan via het formulier op onze website of een mail te sturen naar info@levenmetpoi.nl