Op mijn 28e wilde mijn internist dat ik me op POI liet checken. Het zou ‘mogelijk’ passen bij de andere auto-immuunziekten die ik heb. Bij de poli Fertiliteit ging mijn mirena-spiraal eruit en bleek het helaas waar; ik kreeg de diagnose POI. Ik werd ook pardoes de kamer weer uitgezet: “Je bent in de overgang, we zien je wel weer als je een kinderwens en een eicel-donor hebt.”
En nu? Wil ik kinderen? En al die klachten dan? En verouder ik nu eerder, ga ik eerder dood? Ongelofelijk dat je zo de deur uit wordt gezet. Ik voelde me zo alleen en de term ‘prematuur ovarieel falen’ leek wel voor mij bedoeld: Ik had gefaald als vrouw.
Omdat ik niemand in mijn omgeving had met wie ik mijn verdriet, angsten en vragen kon delen, ben ik na een paar jaar zelf op zoek gegaan. Ik zocht een psycholoog om me te helpen rouwen (want het is echt een rouwproces), met name om mijn kinderwens. Het was vaak behoorlijk pijnlijk; op werk werd de ene na de andere collega zwanger en in mijn omgeving de ene na de andere vriendin.
Wat me hielp was om de diagnose met zoveel mogelijk mensen te delen. Zo kwam een collega een keer naar me toe en vertelde me dat ze weer zwanger was, maar het eerst met mij wilde delen zodat de schok in de groep niet te groot zou zijn. Dat vond ik heel fijn.
Ook zocht ik een goede gynaecoloog die iets van POI en hormoontherapie afwist en kon helpen met een aantal klachten. Maar het was voor mij niet afdoende. Ik volgde een studie: trainer hormoonfactor. Daar leerde ik zoveel dat ik graag met andere vrouwen wil delen. Want met leefstijl (voeding, beweging, stress, slaap, zingeving) kun je zoveel voor jezelf en je lichaam (en je hormonen) doen. Bij klachten, maar ook bij een mogelijke zwangerschap(straject).
Vier jaar lang heb ik gerouwd dat ik geen moeder kon worden. Totdat een escape-ei (zoals ze dat noemen) mijn grootste kado bleek te zijn. Pas bij de 20-weken echo durfde ik het te geloven: ik was zwanger. Ondertussen loopt er een blije peuter van ruim drie jaar rond. Een hele uitdaging omdat mijn energie laag is door de overgang en mijn andere ziektes (o.a. diabetes type 1).
Ik ben nu 35 en als ik in de spiegel kijk, zie ik soms een oude vrouw. Dunne huid, wallen, ontzettend mager (niet iedereen komt aan in de overgang). Ik probeer mild voor mezelf te zijn en goed voor mijn lijf te zorgen. Ik wil het er nog een hele tijd mee doen.
Anne - 35 jaar
Ingezonden per mail
Wil jij ons helpen als platform te groeien?
Wil jij ook je verhaal kwijt, of ken je iemand in je omgeving die graag in contact wil komen met lotgenoten neem dan contact met ons op. Dit kan via het formulier op onze website of een mail te sturen naar info@levenmetpoi.nl