Kinderwens met diagnose POI

Er is bloed afgenomen en er werd geconstateerd dat er een “kink” zat in mijn hormonen balans. Ik kreeg 2 opties om dit verder te laten onderzoeken of om de pil te nemen. Omdat ik nog jong was werd er gedacht dat het vanzelf wel weer terug zou komen. En eerlijk gezegd had ik zelf ook geen zin in meer onderzoeken. Dat het misschien de overgang was of dat überhaupt mijn vruchtbaarheid vermindert zou zijn kwam niet in mijn gedachten op noch bij de gynaecoloog. Ik was daar immers te jong voor.

Op mijn 25^e belandde ik door samenloop van omstandigheden in het ziekenhuis. Eenmaal hersteld wilde ik naar aanleiding van mijn ziek zijn, toch onderzoeken waarom mijn menstruatie uit was gebleven. Met de gedachte omdat ik nog jong ben er iets aan gedaan kan worden. Toen kwam ik erachter dat ik al jaren geleden de overgang had gepasseerd. Heb hier zelf nooit specifieke klachten van gehad. En al had ik misschien gezondheidsproblemen had ik deze geweten aan stress.

Ik voelde me ineens heel oud en een zeer intens verdriet over wat ik nooit zal hebben en ervaren. Mijn huisarts zorgde ervoor dat ik een botscan kon laten doen in verband met de kans op osteoporose. Daarnaast verwees hij me naar de site Freya en ook de mogelijkheid om te praten met de praktijkondersteuner. Op dat moment heb ik daar geen gebruik van gemaakt, maar wel gepraat met vriendinnen en familie. Ik kon het verdriet niet goed plaatsen en goed bedoelde adviezen/opmerkingen zoals “er zijn andere manieren om kinderen te krijgen” en “je blijft gewoon vrouw” maakte me boos en gefrustreerd. Ook het aandringen vanuit de omgeving om praten met een psycholoog of therapeut vond ik erg vervelend. Alsof dat mij weer zou ”fixen” en ik het zomaar achter me kon laten. Ik bleef denken mijn lichaam is voor altijd kapot, dat is een feit en er valt niet anders naar te kijken.

Later begreep ik dat ik simpelweg nog niet klaar was met mijn verdriet. Het is een rouwproces wat tijd nodig heeft. Je rouwt om het verlies van het vermogen kinderen te krijgen, maar ook je lichaam wat je dacht te kennen.

Jaren later kreeg ik het voorbeeld dat je het bijna kan vergelijken met een dierbare die je verliest. Je omgeving zal dan nooit zeggen ach je komt wel weer een nieuwe dierbare tegen…je krijgt dan te horen hoe erg het is en veel sterkte, wat eigenlijk voldoende is.

Het is belangrijk om te beseffen dat mensen je niet bewust kwetsen, en je proberen te helpen of op te vrolijken. Maar dat dat niet altijd even goed gaat is logisch, niemand is perfect.

Op het moment dat ik met het nieuws moest leren leven had ik geen relatie en was heel terughoudend om een relatie aan te gaan wetende dat ik dit ooit moest vertellen. Maar gelukkig heb ik nooit vervelende reacties gehad en daar ben ik heel dankbaar voor.

Mijn werk heeft me veel geholpen om door de lastigste periode heen te krijgen. Het gaf me afleiding en zorgde ervoor dat ik het gevoel had nuttig te zijn. Door hard te werken en collega’s te helpen gaf mij dat een goed gevoel en dat ik ook iets had bereikt. Praten met de teamleider die ik destijds had ben ik een praktijkondersteuner gaan opzoeken. Heb 5 sessies gedaan. Dat is niet veel maar, het gaf mij de kennis dat wat ik al deed mij hielp.

Ik heb nu 7 jaar een relatie met mijn vriend. We zijn op dit moment bezig om te kijken hoe we onze kinderwens nog kunnen vervullen. Als eerste hebben we ons georiënteerd op adoptie mede doordat ik zelf ben geadopteerd. Echter hier zijn we zelf vanaf gestapt vanwege meerdere redenen.

Daarna zijn we overgestapt naar een ICSI traject met eiceldonatie (in het buitenland). Hier zitten we nog middenin, maar ik kan nu al zeggen dat ik er geen spijt van heb. Het is fysiek en mentaal soms zwaar maar het voelt juist om deze optie te proberen.

Echter mocht het niet lukken hebben wij het gevoel dat we alles hebben geprobeerd en over 10 jaar geen spijt te hoeven hebben. Omdat ik nu al ruim 10 jaar weet dat ik zelf geen kinderen kan krijgen heb ik al veel tijd gehad om na te denken hoe ik mijn leven in zou richten zonder kinderen. En gelukkig zijn er vele opties en veel dingen waar ik blij van wordt zoals bij familie/vrienden zijn, in de tuin werken, met dieren omgaan en reizen mijn vriend. Het heeft me ook de persoon gemaakt wie ik nu ben. Ik oordeel over andere mensen niet snel. Je weet nooit wat een ander heeft meegemaakt of het leed wat ze van binnen met zich meedragen. Mijn ouders hebben mij geleerd altijd positief te blijven en vader zei: laat deze situatie je niet ontnemen om gelukkig te worden en dat is mij altijd bij gebleven.