Het begin van de verwarring
Ik dacht, ik wacht nog één cyclus af, anders bel ik de huisarts. Straks zit ik in de overgang? Het zal toch niet?
Ik herkende wel wat symptomen, maar liet het een beetje aan mij voorbijgaan. Sinds ik stopte met borstvoeding geven aan mijn zoon, kwam mijn menstruatie niet goed meer op gang. Het is altijd al onregelmatig geweest, maar nu bleef het zo goed als weg.
De schokkende diagnose, vervroegd in de overgang
Op 22 juni 2022 kreeg ik het telefoontje van de huisarts, “Ik heb niet zo goed nieuws voor je. Je bent vervroegd in de overgang geraakt.” Ik weet nog goed dat ik op de bank zat met mijn zieke zoon tegen mij aan. Dus toch? Hoe kan zoiets? Wat betekent dit? Word ik nu sneller oud? Ik had honderdduizend vragen, maar geen woorden. De huisarts vertelde dat ze met spoed een doorverwijzing zou maken naar de gynaecoloog, mede omdat wij nog een kinderwens hadden.
Die dag kon ik alleen maar huilen. Mijn emoties schoten alle kanten op, en dat was iets waar ik de laatste tijd vaker last van had.
De zoektocht naar antwoorden
Er kwam een doorverwijzing naar een gynaecoloog in het Martini Ziekenhuis, over drie maanden, en telefonisch. Drie maanden? En telefonisch? Ik kon het niet geloven. Ik stapte in de auto en reed huilend naar het ziekenhuis. Aan de balie vroeg ik wanhopig om een doorverwijzing naar het UMCG, waar ze meer expertise hebben op dit gebied. Hoe konden ze telefonisch mijn eicellen redden? Het hielp, want binnen twee weken kon ik terecht. Uit bloedonderzoek en echo’s bleek dat ik inderdaad in de vervroegde overgang (POI) zat.
In één eierstok zat een follikel, in de andere een cyste. Er volgden nieuwe onderzoeken, gesprekken, en voorzichtig werd IVF genoemd.
Verwarring, hormonen en hoop
In juli 2022 had ik een lichte bloeding en dacht zelfs mijn eisprong te voelen, maar de arts zag dat niet, mijn baarmoederslijmvlies was te dun.
Ik kreeg oestrogeentabletten, omdat mijn hormoonhuishouding leek op die van een vrouw van vijftig. Veel puzzelstukjes vielen op hun plek, de gewrichtspijn, de nachtzweten, mijn stemmingswisselingen. Twaalf jaar eerder was ik al eens onderzocht vanwege extreem zweten ’s nachts, “het zal wel hormonaal zijn,” zeiden ze toen. Niemand keek verder. Het is een wonder dat ik überhaupt zwanger ben geraakt van onze zoon. Mensen zeiden, “Wees maar blij dat dat gelukt is.”
Maar dat was precies wat ik niet wilde horen. Ik voelde verdriet en angst. Hoe moest ik hem later vertellen dat hij geen broertje of zusje zou krijgen?
Het wonder dat niemand zag aankomen
Op 10 augustus 2022 belde de gynaecoloog. Mijn AMH-waarde was 0,02, bijna geen eicellen meer. De kans op een zwangerschap was nihil, IVF uitgesloten. Twee dagen later, op vrijdag 12 augustus, hielden we een positieve test in onze handen. Mijn man riep vanuit de gang, “Linda, ik zie twee streepjes!” Ik geloofde het niet. Dat kan niet, ik ben in de overgang! Maar het was echt waar. Het UMCG bevestigde, “Als jij een positieve test hebt, dan bén je zwanger.”
Ik huilde, mijn collega’s vierden mee, en mijn man en ik waren in ongeloof. Bij de derde echo zagen we een kloppend hartje. Het POI-traject stopte, mijn zwangerschap kwam nu op de eerste plaats. Mijn lichaam had me dus niet in de steek gelaten.
Na de geboorte, herstel en strijd
Ons meisje werd geboren, en we waren dolblij. Ik maakte een hoekje in de slaapkamer met een wiegje en stapels roze kleertjes. Maar dat blije gevoel kwam niet vanzelf. Mijn weerstand was laag, ik voelde me vaak ziek en huilde veel. Waarom was ik niet blij? De bevalling was gelukkig prachtig, een droom met een ruggenprik. Ik koos bewust om geen borstvoeding te geven, zodat ik snel kon starten met de hormoontherapie.
Maar daarna kwam de klap. Twee kleine kinderen, een verhuizing, werk, hormonen, het werd te veel. Ik belandde in een burn-out en depressie. Na bijna elf jaar werken, kreeg ik bij mijn uitval geen kaartje of bloemetje. Dat deed pijn.
Nu, herstel, hormonen en hoop
We zijn inmiddels anderhalf jaar verder. Ik praat nog met mijn psycholoog en bedrijfsarts, en ben langzaam aan het re-integreren bij een ander bedrijf. Sinds mei 2023 gebruik ik hormoontherapie, en eindelijk voel ik balans. Mijn depressie is stabiel dankzij medicatie, en eerlijk, had ik dat maar eerder gedaan. Langzaam begin ik mijn lichaam weer te vertrouwen. De oorzaak blijft onzeker, maar POI speelde zeker een grote rol.
Er mag meer erkenning en begrip komen voor vrouwen met hormonale klachten zoals deze. Dat maakt het proces draaglijker, en het herstel menselijker. Want jonge vrouwen, zoals ik, en duizenden anderen, hoeven dit niet alleen te doorstaan.
Wil je meer lezen over POI klink hier.