Het begon waarschijnlijk al toen ik zestien jaar was en ik mijn eerste opvliegers kreeg. De huisarts voelde even aan mijn nek en zei dat het stress was. Ik ben drie keer teruggegaan, omdat die ‘stressklachten’ niet verminderden. Steeds stuurde hij me weer naar huis.

Een maand of zes geleden ging ik opnieuw naar de huisarts, want ik bleef opvliegers houden, sliep slecht en had last van stemmingswisselingen. Mijn moeder en de psycholoog adviseerden om bloed te laten prikken. Toen bleek dat mijn overgangswaarden heel hoog waren. Daar schrok ik enorm van.

Vier maanden geleden bevestigde de gynaecoloog dat ik in de overgang zit. Toen ik dat hoorde voelde ik me heel alleen. De overgang hoort bij oudere vrouwen, vrouwen van in de vijftig, niet bij meisjes van 23. Niemand van mijn leeftijd begrijpt echt er aan de hand is. Ze denken aan opvliegers, maar de gevolgen zijn veel groter. Helaas betekent het ook dat ik geen kinderen meer kan krijgen. De enige mogelijkheid zou zijn met eitjes van mijn zusje, maar pas als zij haar eigen kinderwens heeft vervuld. Ik wil geen druk op haar schouders leggen, maar die voelt zij onbewust wel.

Ik probeer dit nu allemaal een beetje te verwerken…

Anne is 23 jaar