Waarom word ik niet uit mezelf ongesteld? Jarenlang zocht ik daar niks achter, ik had me er immers van overtuigd dat ik gewoon ‘later’ was. Dat vond ik de meest logische verklaring. Toen ik achttien werd was ik nog altijd niet ongesteld geworden. Dat riep zo langzamerhand wel vragen op bij mijn familieleden. Onbezorgd en onwetend zocht ik nog steeds niks achter mijn uitblijvende menstruatie. Afijn, om mijn omgeving gerust te stellen plande ik een afspraak met een gynaecoloog. Na een aantal bezoeken kreeg ik te horen: ‘Je bent al in de overgang geweest’.
Hoezo ik? Ik ben pas achttien! Hoe is dit überhaupt mogelijk? Ik voelde me vervreemd van mijn eigen lichaam, alsof mijn lichaam en ik niet langer één waren. De connectie was even moeilijk te vinden. Ik voelde me verraden. Al die jaren had ik gedacht mijn lichaam door en door te kennen. Ik kon dit bericht niet geloven, het was een enorme aanslag op mijn zelfkennis. Ik besloot dat het niet waar was en stopte dit fabeltje ergens diep weg, waar ik het niet gemakkelijk meer terug zou kunnen vinden.
Kort geleden heb ik echter besloten de realiteit onder ogen te zien en vooral om mijn gedachten om te zetten in actie. Ik mocht verdrietig zijn en stond mezelf toe erbij stil te staan, mijn gedachten toe te laten in plaats van ze te ontkennen. Ik vind het nog wel lastig om het erover te hebben met mijn familie en vrienden. Toch doe ik het soms en dat helpt.
Ik ben nu eenentwintig en ik ben er nog lang niet. Maar dat hoeft ook niet, het begin is er. Ik ga werken aan een positieve schets voor de toekomst en voel me sterk.
Karen is 21 jaar